Over (wilde)bijen en hommels

Een van de actieve leden, Jan-Joost, van Risdam-Noord Groen is een enthousiast imker. Nota bene, nadat hij tijdens zijn werkzame leven als docent op een tuinbouwschool zo’n beetje lek werd gestoken door bijen.
Een ongelukkige manoeuvre tijdens het vervoer van een bijenkast maakten dat de bewoners van de kast hun woede op de arme man richtten.
Was het een therapie om over deze traumatische gebeurtenis heen te komen?
Het was sowieso een aanleiding om zich te verdiepen in hoe deze nuttige insecten zich gedragen en zien dat zij met hun steken zich opofferen voor het hele bijenvolk.
Zij zullen nooit zonder reden steken!
Verder komen natuurlijk de, vaak solitair levende, wilde bijen, aan de orde. . Want zij worden wel beconcurreerd door hun zusters in de korven.

De mannelijke bijen, de darren, steken niet, maar darren maar wat rond na de koningin te hebben bevrucht en zullen uiteindelijk uit de korf verdreven worden.
Kortom er valt genoeg over deze nuttige wonderen van de natuur te vertellen.
En dat doet Jan-Joost met verve!

Hier het gezongen gedicht Het lied der dwaze bijen van Martinus Nijhoff

Een geur van hoger honing
verbitterde de bloemen,
een geur van hoger honing
verdreef ons uit de woning.

Die geur en een zacht zoemen
in het azuur bevrozen,
die geur en een zacht zoemen,
een steeds herhaald niet-noemen,

ried ons, ach roekelozen,
de tuinen op te geven,
riep ons, ach roekelozen,
naar raadselige rozen.

Ver van ons volk en leven
zijn wij naar avonturen
ver van ons volk en leven
jubelend voortgedreven.

Niemand kan van nature
zijn hartstocht onderbreken,
niemand kan van nature
in lijve de dood verduren.

Steeds heviger bezweken,
steeds helderder doorschenen,
steeds heviger bezweken
naar het ontwijkend teken,

stegen wij en verdwenen,
ontvoerd, ontlijfd, ontzworven,
stegen wij en verdwenen
als glinsteringen henen.–

Het sneeuwt, wij zijn gestorven,
huiswaarts omlaag gedwereld,
het sneeuwt, wij zijn gestorven,
het sneeuwt tussen de korven.